اثربخشی آموزش به روش دیویس بر خودپنداره کودکان دارای نارساخوانی

. مقدمه: هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی روش دیویس بر خودپنداره دانش‏آموزان پسر نارساخوان سوم ابتدایی بود. روش: برای این هدف،20دانش‏آموز نارساخوان به شیوه نمونه‏گیری تصادفی خوشه‏ای چند مرحله‏ای، انتخاب و به روش تصادفی در گروه‏های آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده چک لیست وارسی شناسایی کودکان نارساخوان، مقیاس هوش وکسلر کودکان، آزمون خواندن و نارساخوانی و آزمون خودپنداره بود. روش دیویس در 16 جلسه 30 دقیقه‏ای به‏صورت انفرادی بر روی گروه آزمایش انجام گرفت. پس از پایان مداخله، بر روی هر دو گروه، آزمون خواندن و نارساخوانی اجرا شد. داده‏ها با نرم افزار spss-15 و با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‏ها: تحلیل یافته‏ها نشان داد، روش دیویس بر خودپنداره کودکان نارساخوان مؤثر بوده است و بین دو گروه آزمایش و کنترل در نمرات پس آزمون خودپنداره تفاوت معناداری وجود داشت. نتایج نشان داد مداخله روش دیویس بر خودپنداره تحصیلی، ورزشی و اجتماعی تأثیرگذار بوده است. نتیجه‏گیری: کودکان نارساخوان نیازمند مداخلات مناسبی جهت رفع مشکلات درسی و تحصیلی خود می‏باشند. مشکلات تحصیلی آنان تأثیر منفی بر عملکرد غیرتحصیلی و خودپنداره‏شان می‏گذارد؛ بنابراین از بین بردن مشکلات یادگیری، تأثیر مثبتی بر خودپنداره آنان دارد.